Na de eindigheid

Tegenover de gedwongen keuze tussen dogmatisme en kritiek plaatst Meillassoux een verrassend nieuw filosofisch alternatief. Na de eindigheid stelt een nieuw bondgenootschap tussen filosofie en wetenschap voor en wil de sluipende terugkeer van religiositeit in het hedendaagse filosofische discours een ondubbelzinnig halt toeroepen.

‘Slechts zelden komen wij een boek tegen dat niet alleen aan de hoogste normen van het denken beantwoordt, maar zelf ook nieuwe normen instelt en het veld waarin het opereert volledig omgooit. Het is precies wat Quentin Meillassoux doet.’ Slavoj Zizek

Is de empiristische kritiek op de universele aanspraken van het menselijk denken werkelijk gefundeerd? Het probleem van Kant is bekend. Maar Quentin Meillassoux verduidelijkt op een indrukwekkende manier dat een ander begrip van deze kritiek – een dat nagenoeg verborgen is gebleven ook al is het ‘natuurlijker’ – een verdeling van de ambities van het denken mogelijk maakt die erg verschilt van degene die Kant voorstelt. Meillassoux stelt namelijk dat er slechts één ding absoluut noodzakelijk is: dat natuurwetten contingent zijn.